Taji en Qigong als innerlijke weg.
Stel je voor : je hebt een vriendin uitgenodigd om te komen eten. Jullie zijn al heel lang vriendinnen en hebben al je lief en leed met elkaar gedeeld. Als ze binnenkomt ziet ze er heel erg moe uit. De baby heeft haar de hele nacht uit haar slaap gehouden en ze heeft de hele dag zitten blokken voor een examen. Ze heeft pijn in haar rug en binnenkort heeft ze een sollicitatiegesprek, waar ze zich vreselijk druk over maakt. Ze verontschuldigt zich omdat ze niet zo lang kan blijven; ze moet weer vroeg opstaan om te gaan werken.
Na het eten gaan jullie een eindje lopen langs de rivier. Het is een heldere zomernacht. De terrassen zitten vol met mensen die genieten van de zachte avond. Overal zoemen de geluiden van de stad. Je geniet samen van dit mooie moment.
Zonder iets te zeggen, gaan jullie allebei in de beginpositie van de taiji-vorm staan. Tenslotte zijn jullie taiji-zusters en hebben jullie vele jaren bij dezelfde meester getraind. Enkele ogenblikken blijven jullie zo staan en laten alles op je inwerken; de sterren, de boten, de auto’s op de brug, de baby’s, de reclames, het verkeer. Dan doen jullie je vorm en het universum danst het moment samen met jullie. De maan komt op aan de horizon, precies op het moment dat jullie eindigen. Zonder te weten waarom buigen jullie. Je weet dat je vanaf dat moment de vorm altijd met een buiging zult afsluiten.
Stel je nu eens voor dat je dat zélf bent, die speciale vriendin die je hebt uitgenodigd om taiji met je te doen. als we onze taji-beoefening zien als een uitnodiging aan iemand waarvan we houden kunnen we zorgzaam zijn voor onszelf, zoals we zorgzaam zouden zijn voor een goede vriend of vriendin. Als een vriend moe is of honger heeft, helpen we hem of geven we hem iets te eten. Als het niet zo goed gaat met onze vriend, proberen we er voor hem te zijn. Als zijn spieren gespannen zijn, pakken we de massageolie. Dat gaat allemaal vanzelf, omdat we onze vriend willen helpen.
Als je opstaat om de vorm te doen, ben je er voor jezelf zoals je er voor een vriend of vriendin zou zijn als deze je nodig heeft. Het helpt heel erg om er op deze manier naar te kijken, omdat we daardoor vriendelijker worden tegenover onszelf. Het biedt een tegenwicht aan onze neiging om weg te lopen voor onze training, omdat we bang zijn om te falen of omdat helemaal alleen trainen zo eenzaam voelt. Als we onze taiji-beoefening zien als een gelegenheid om alle aspecten van ons leven te dansen omarmen we alles, net zoals we de magie van de nacht omarmen tijdens onze late wandeling.
Fragment uit het boek: Stilte in Beweging – Linda Myoki Lehrhaupt, docent in de Taiji-vorm van William C.C. Chen
Print versie